Van de Webmaster

Dag Roland,

Eerst en vooral van harte! voor jou schitterende website! Het is er prettig vertoeven. Je voelt onmiddelijk dat er hier andere zaken belangrijk zijn dan "commercie". Dit trof me en daarom dit mailtje.

Even voorstellen: wij zijn Ana en Marco en zijn, drie jaar geleden, gemigreerd naar de rand van Europa; Andaluca in Zuid-Spanje. Ikzelf heb 14 jaar, met veel passie, lesgegeven als docent in een Departement voor Audiovisuele- en Beeldende Kunst. Ana zat in de theater- en (hedendaags)circuswereld. Pollutie, stress, egosme, materialisme, slecht weer en tomaten die naar niets smaakten deden ons de knoop doorhakken.

Op een dag zijn wij vertrokken, richting zon! Onze camionette zat vooral volgestouwd met didgeridoos en allerhande muziekinstrumenten, hamers, beitels, gutsen, zagen, enz. enz.

Reeds vier jaar gaven wij workshops didgeridoo in de Franse Pyreneen. Wij halen daar zoveel energie uit en krijgen zoveel enthousiasme en dankbaarheid dat wij hebben besloten om, in dit stadium, hier onze "missie" van te maken.
Vanaf deze zomer starten wij de boel op in Andaluca (maar geven nu het hele jaar door workshops).
Met al onze spaarcentjes kochten wij, tesamen met een bevriend koppeltje, een stukje grond midden in de natuur en... de stilte. Al onze bezoekers worden geweldig getroffen door de sfeer die hier hangt. Ik bedoel hiermee de hele vallei waar "Billabong" (ons terrein) zich bevindt: het echte Spanje van 15 jaar geleden, mooie, open en lieve mensen in het dorp dat op twee kilometer van Billabong ligt.

Zoals je zal zien in onze website http://paraisobillabong.iespana.es/ is dit inderdaad een plaats buiten de tijd waar je je eindelijk eens kan laten meedrijven in een "stroom" zonder teveel negatieve invloeden en afleidingen. Zoals je ook zal lezen zit het element "didgeridoo" in een levenswijze temidden van kunst en natuur. Zoals bij de Aboriginals dus. Wij eten hier geen wormen en knollen uit de grond (nog niet) en hangen hier ook niet "de Aboriginal uit" maar de didgeridoo zit onlosmakelijk verbonden met vele andere dingen. Wij opteerden nooit om dit ongelooflijke instrument te isoleren in een wereld van "macho-gedrag" (ik ben de snelste didgespeler of ik ken een nog ingewikkelder ritme).
Wij gebruiken onze didge als meditatiemiddel, om verhalen te vertellen (optredens) en als contactmedium (ongelooflijke contacten en ervaringen in straten, pleinen en dijken als buskers en workshops). 
Ikzelf speel 10 jaar didge, Ana 8 jaar: Natuurlijk leren wij ritmes aan maar bij ons is de inhoud toch belangrijker dan de vorm. 

Voorlopig leven wij hier nog wel een beetje "Aboriginalsgewijs" d.w.z. wassen in de rivier en kakje doen in de bossen maar van jaar tot jaar zal het hier veranderen. Ik kreeg, via het web toch al twee reacties van enthousiastellingen die het zeker zien zitten om, in ruil voor gratis vakantie, een paar uurtjes per dag willen werken. 
Ana en ik hebben dat ook veel gedaan en wij genoten daar met volle teugen van. Op het strand liggen bakken in de zon verveelde ons toch.

Als je wil dan zou het heel fijn zijn om het bestaan van Billabong, langs jou weg, mede te delen aan de wereld.

Ondertussen heel veel warme (38 vandaag) groeten vanuit Andaluca, het land van het licht (de kleuren zijn hier onbeschrijflijk intens en het is hier een uur langer licht dan in het noorden)

Tot mails!

Marco