Verder is er volgend jaar weer een tour naar Wugularr, het dorp waar David Blanasi heeft gewoond en waar de mensen van de White Cockatoo Performance groep leven. Info over de tour verderop in DidgeriNews

Voor volgend jaar lijken zich ook weer interessante dingen aan te kondigen. Yothi Yindi en White Cockatoo komen waarschijnlijk naar Europa. Ook Ash Dargan heeft plannen om naar Nederland te komen. En de bekende Sfinks workshops zijn (als iedereen goed heeft geteld) in 2003 voor de 10^e keer.
 

	2002 was voor DidgeWeb een goed jaar. Veel bezoek op de site (dit jaar bijna 30.000 hits!) en nog steeds stijgende bezoekersaantallen. Dit geeft mij in ieder geval de motivatie om door te gaan met DidgeWeb. Als het meezit komt de site volgend jaar in een nieuw jasje. De inhoud zal in ieder geval niet minder worden, alhoewel de site nu al meer dan 100MB in beslag neemt op de server van mijn provider. Ik vertrouw erop dat jullie me volgend weer voldoende informatie aanleveren om DidgeWeb ook in 2003 interessant te houden voor de Nederlandse en Vlaamse didge spelers! In ieder geval bedankt voor het afgelopen jaar. Veel leesplezier, fijne feestdagen en een gezond en gelukkig 2003

Gjallarhorn
28 november
Doornroosje, Nijmegen.

De strakke en snijdende kreet van Jenny Wilhelms deed het membraan van haar microfoon bijna bezwijken. In Scandinavië schijnt het gebruikelijk te zijn om zo de koeien bijeen te roepen, maar die waren donderdagavond in Nijmegen ver te zoeken. Op het publiek miste haar lokroep zijn uitwerking evenwel niet. Men verdrong zich nog dichter voor het podium van jongerencentrum Doornroosje, om vooral niets te missen van de enerverende voorstelling.

Het Finse kwartet Gjallarhorn maakt wereldmuziek van het type trance-etno, geënt op traditionele Scandinavische liederen en dansen. Ze afficheren zichzelf als een akoestische band, maar dat blijkt een relatief begrip. Om de gelaagde klanklandschappen van hun cd's ook live ten gehore te kunnen brengen, is een hoop elektronische nabewerking nodig en de geluidstechnicus van de groep had het achter zijn enorme mengtafel met effectapparatuur dan ook minstens zo druk als de muzikanten.

De basis voor de sound van Gjallarhorn wordt gelegd door grommende grooves uit de didgeridoo van Tommy Mansikka-Aho. De traditionele ruispijp van de Aboriginals uit het noorden van Australië wordt door hem behendig en met de nodige variatie bespeeld. Om het instrument een dragende rol te kunnen geven, koos hij voor de slide-didg, een uitschuifbare variant waarvan de grondtoon kan worden veranderd. 

De uitgekiende interactie tussen de didgeridoo en de altviool of mandola van Adrian Jones vormt de muzikale kern van Gjallarhorn. Het klankbeeld verraadt een voorkeur voor de lage registers ­ een markant verschil met het ijle geluid van typisch Scandinavische instrumenten als de hardingfele. 

Maar wat Gjallarhorn echt groot maakt, is de kleine Jenny Wilhelms. Als violiste wordt ze enigszins overschaduwd door Jones, die in het samenspel steevast de avontuurlijker partijen voor zijn rekening neemt, maar ze is een geweldige zangeres die zonder enig vibrato steeds perfect intoneert. Ze beheerst allerlei bijzondere technieken, zoals de open-keelzang uit het Finse Karelië en zingt bovendien in diverse oude dialecten uit Noorwegen, Zweden en IJsland.

Jammer alleen dat de groep op het podium nog altijd wat statisch oogt. Vooral Wilhelms staat er stijfjes bij, zelfs als Mansikka-Aho en percussioniste Sara Puljula elkaar uitdagen in een opzwepend duet.

Ton Maas

"Reis samen met mij en mijn vrienden van over de hele wereld naar Australië en geniet van een unieke reis naar het midden van het wilde Northern Territory. We ontmoeten in Darwin waar we jeeps huren. Mijn Aboriginal vrienden komen ook naar Darwin en zullen ons op de tocht begeleiden. We gaan eerst naar Ubit en Nourlangie Rock om de beroemde Rock Art te zien. Daarna gaan we door naar het mooie Kakadu National Park. Met de speciale toestemming van de traditionele eigenaars bezoeken we Aboriginal mensen in de bush en kaperen we in afgelegen gebieden waar de gemiddelde toerist alleen maar van droomt. We leven daar op het land van de Aboriginals en delen hun unieke kennis van het land, het leven en de muziek.

Als je geinteresseerd bent in de didgeridoo kun je je eigen didge maken en alles over de didge leren met de Didjeridu Meesters van één van Australië's internationaal gevierde Aboriginal groep, 'The White Cockatoo Performing Group'. 
White Cockatoo zal ook elke avond een Corroboree hebben met zang onder de schitterende zuidelijke sterrenhemel. Tijdens de wandelingen in de Bush kunnen we genieten van een prachtig landschap en we nemen deel aan het dagelijkse leven van de traditionele Aboriginals.

Dit is geen georganiseerde toeristische tour, oftewel als je meegaat moet je zelf zorgen voor dingen zoals verzekeringen e.d. We zijn een groep vrienden met een grote interesse in de Aboriginal cultuur. Door samen te reizen proberen we de kosten te drukken en we kunnen de mensen ontmoeten en we kunnen hun opmerkelijke cultuur leren kennen door deze met hun te delen.

De accomodatie is simpel maar comfortabel. In de bush work in slaapzakken en tenten overnacht.

Voor degenen die minder geinteresseerd zijn in didgeridoo bouwens zijn er activiteiten zoals zoeken naar Bush Tucker (voedsel), vissen en andere dingen waar vrouwen zich mee bezig houden.

Voor informatie over kosten en reserveringen kun je contact opnemen met Lars Wallin of White Cockatoo."
(adressen op de eerder genoemde site)
 

Verder komt een week later, op 16 Januari, een uitzending over Aboriginal Art. Zoals op de Klokhuis site te lezen staat:
"De Aboriginals willen hun cultuur niet verloren laten gaan. Margreet laat Aboriginal-schilderkunst zien uit verschillende Australische streken, en gaat naar een echte Aboriginal-schilder. "